Jules Renard é a sinceridade mesma. O seu Diario consigna sen hipocrisía todo o que a conciencia dun home pode coñecer no curso dunha vida que non está feita de heroísmo. A coraxe coa que se confesa, sesármanos. Raros son os que un día colleron a pluma para seren tan implacábeis consigo mesmos. Existe unha lei da vaidade que non se pode descoñecer: todo aquel que escribe sobre si mesmo, sobre a súa vida e os seus pensamentos, inclínase instintivamente a se gabar. O simple feito de escribir é unha suma de hipocrisías sutís, un monte de simulacións case que involuntarias ás que é difícil non ceder. Ninguén se denigra porque ten o corazón alegre -a non ser que satisfaga así outra forma de vaidade.Jules Renard é un raro caso de sinceridade. Procede sen miramentos ao seu propio exame. Asume coraxudamente as súas vaidades, os seus celos, as súas covardías. Confésaas cruamente, sen procurar escusas, cunha especie de crueldade irónica, como fan os nenos.